It won't be long, and this does't happen often.
This entry is a tribute to Mr. Seub Nakhasathien for conserving the environment for us, even when he is not here to see the success. We owe you our lives.
เมื่อวันที่ 1 กันยา ปี พ.ศ. 2553 ณ ห้วยขาแข้ง จังหวัดอุทัยธานี
เมื่อยี่สิบสี่ปีที่แล้ว ประเทศไทยได้สูญเสียบุคคลสำคัญของประเทศเพียงเพราะความเห็นแก่ตัวของคนกลุ่มหนึ่งที่ใช้ผืนที่ป่าเป็นแหล่งทำมาหากิน ทั้งๆ ที่รู้ว่าการทำมาหากินของพวกเขากำลังทำร้ายประเทศทางอ้อม ความเห็นแก่ตัวและความโลภทำให้พวกเขาเลือกที่จะไม่สนใจผลกระทบระยะยาวที่จะเกิดขึ้นกับระบบนิเวศและทำการทำลายผืนป่าเพียงเพราะมันทำเงินให้พวกเขาได้มหาสาร
การบุกรุกป่าเคยเป็นอาชีพที่ถูกปล่อยปะละเลยจากเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ จนกระทั่งหลังจากจากไปของคุณสืบ นาคะเสถียร
คุณสืบ นาคะเสถียรเสียสละชีวิตของตนเพื่อปลุกจิตใต้สำนึกของผู้คนทั่วไปให้หันมาสนใจป่าไม้และอนุรักษ์ผืนป่าที่เหลืออยู่ การจากไปของคุณสืบจุดประกายให้คนหันมาให้ความสนใจป่าไม้มากขึ้นและได้รับข่าวสารเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นกับผืนป่ามากขึ้น เพราะเมื่อก่อนไม่ค่อยมีนักข่าวลงพื้นที่ทำสกู๊ปเกี่ยวกับการลักลอบตัดไม้ทำลายป่าหรือค้าสัตว์จากเขตป่าสงวน เนื่องจากเกรงกลัวอำนาจของผู้มีอิธิพลที่คุมบริเวณนั้นๆ
หลังจากการจากไปของคุณสืบเพียงสองอาทิตย์ เจ้าหน้าที่ระดับสูงของกรมป่าไม้ได้นำปัญหานี้เข้าที่ประชุมอย่างจริงจัง เพื่อที่จะดำเนินการหาทางแก้ไข ปกป้องพื้นที่ป่าและเพิ่มความสำคัญของการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ทำให้การจากไปของคุณสืบไม่ถือว่าเป็นการจากไปโดยเสียเปล่า
เหตุผลที่รตาเลือกที่จะเขียนบล็อคนี้ก็เพราะว่า ตอนเด็กๆ คุณแม่เล่าให้ฟังเสมอว่าคุณสืบมีความสำคัญอย่างไรกับชีวิตคนเราทุกคน ถ้าคุณสืบไม่เสียสละชีวิตตนเพื่อเรียกร้องให้มีการเปลี่ยนแปลง แก้ไข และปกป้องพื้นที่ป่า ป่านนี้การลักลอบตัดไม้ทำลายป่าก็คงยังเป็นเรื่องที่ทำกันได้ง่ายๆ ใครๆ ก็ทำจนกลายเป็นเรื่องปรกติ ผืนป่าก็จะค่อยๆ ลดน้อยลงเรื่อยๆ สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในป่าก็จะค่อยๆ ลดประชากรลงหรือย้ายไปอยู่ที่อื่นจนหมด ถ้าปล่อยไปเรื่อยๆ พื้นที่ป่าอาจจะหมดลง แล้วหลังจากนั้น เวลาฝนตกหนักๆ น้ำก็จะท่วมเมืองเพราะกรุงเทพฯ เป็นเมืองที่อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเล
คุณแม่เคยพารตาไปที่ห้วยขาแข้งเพื่อไปที่บ้านคุณสืบ (ที่ตอนนี้เป็นพิพิธภัณฑ์ส่งเสริมการคุ้มครองป่าไม้แห่งประเทศไทย และยังเป็นที่ตั้งของมูลนิธิสืบนาคะเสถียรอีกด้วย)
รตาโตมากับเรื่องเล่าของคุณแม่เกี่ยวกับคุณสืบ แต่แม่ไม่ได้บอกว่าวันที่เขาจากไป คือวันที่หนึ่งกันยายน วันเดียวกับวันเกิดรตา
ยี่สิบเอ็ดปีในประเทศนี้ มีหลายครั้งที่รตารู้สึกเหมือนการมีชีวิตอยู่ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น รตาเชื่อว่าทุกคนเคยมีความรู้สึกแบบนั้น ความรู้สึกที่ว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่ว่าจะเพราะความเครียดหรือความท้อแท้ที่เกิดจากทุกสิ่งอย่าง แต่สิ่งที่ทำให้รตาฉุกคิดได้ว่าเราควรอยู่ต่อคือการเสียสละของคุณสืบ ...
คุณสืบใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อที่จะปกป้องป่าไม้จนวินาทีสุดท้าย คุณสืบเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องสิ่งที่เขารักและหวงแหน ในขณะที่รตาเกิดมายี่สิบเอ็ดปี ยังไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง ถ้าจะตายทั้งที ควรตายเพื่ออะไรสักอย่างที่จะทำให้โลกมีการเปลี่ยนแปลง แทนที่จะมาตายอย่างเสียเปล่าในห้องเพราะเหตุโง่ๆ และความคิดชั่ววูบ
จากเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่โตมากับเรื่องราวของคุณสืบ ทำให้คุณสืบกลายเป็นฮีโร่ของรตาตั้งแต่เด็กจนถึงทุกวันนี้ และทำให้รตารู้ว่าการเป็นฮีโร่ ไม่ต้องใส่สุดเกราะหรือชุดสแปนเด็กส์ก็ได้ แค่มีความรักในสิ่งที่ตัวเองทำ และทุ่มกับมันให้ถึงที่สุดก็พอแล้ว
ไม่ใช่ทุกคนที่จะค้นพบสิ่งที่ตัวเองชอบ และไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถทุ่มให้มันหมดทั้งร้อย คุณสืบเป็นหนึ่งในนั้น เพราะเหตุนี้ การจากไปของคุณสืบทำให้รตารู้สึกผิดหวังกับหลายๆ อย่างรอบๆ ตัวที่ทำให้คนดีๆ ต้องมาจบชีวิตลงเพียงเพราะอำนาจมือของใครหลายๆ คน
การที่มีใครสักคนต่อสู้กับอำนาจมืดของผู้มีอิธิพลเพื่อที่จะรักษาผืนป่าไว้ให้คนรุ่นหลังจนต้องจบชีวิตตัวเองเพื่อที่จะให้คนทั่วไปเห็นถึงปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่น่ายกย่องอย่างยิ่ง สำหรับรตาแล้ว คุณสืบคือบุคคลตัวอย่างที่ประเทศนี้ต้องการเพื่อที่จะนำประเทศไปสู่ความเจริญรุ่งเรือง ทั้งทางจิตใจและทางวัตถุ
Twenty four years ago, on the first of September, 1990, at the Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary, a national hero sacrificed his life to rise awareness of the problems happening to the forest.
After leaving letters -stating all the problems and solutions after his death- for his subordinates and coworkers, Mr. Seub Nakhasathien sacrificed his life in order to save what is left of the forest in Thailand. Two weeks after, the Royal Forest Department gathered together for a grand meeting to discuss the solution to the problematic issue of illegal deforestation.
The act of illegal deforestation has been happening over quite a long period of time, under the awareness of the department, yet they are powerless against those companies with a large capital. To shine a light into this dark business, the public has to be aware of this. There weren't any news on this problem because no journalist would go into the area to investigate due to the fear of the invisible power from those big companies which harvests illegal wood for a living. The death of Mr. Seub Nakhasathien shone a light into this shadow, and rise awareness to this problem. When people became more aware of what is actually going on, they became reluctance to see this problem being unattended.
His death is also the start of the Seub Nakhasathien Foundation to conserve Thailand's national forests and wildlife. They are to protect all the greens in our nation.
I grew up listening to his stories from my mother, all the things he did for the country. I remember thinking to myself that he is, indeed, a hero. He doesn't need any shining amour, or any super power, all he has was his passion about his work. I admire him for that, being able to seek what he loves to do, and put a hundred percent effort into it, fighting with it until the very end.
There are times that I lost hope to carry on living, and his death prevented me from doing something stupid that I won't even be able to regret it because I would be dead. Mr. Seub Nakhasathien spent all his life protecting and developing the forest, but because of an unnamed power force of capitalism from big companies, he had to end his life. He did it to protect the forest he love from being distort without being aware by the public. On the contrary, I am twenty one years old and haven't accomplished anything, and is going for a worthless death in my bedroom because of some stupid decision that I thought it would fix my problem. If I was going to end my life, I should end it for something important that would change the world. Only then, I would be worthy to die.
His death was the spark of a bonfire which lighten up the darkest corner of the forest, illuminating all the illegal business that has been lurking in the shadows for far too long.
I wouldn't consider myself a conservationist, I wouldn't even consider myself as having a green thumb because everything I've ever planted died within two weeks of being born. However, it would be great if we could still drive out of the city for two hours, and still find a forest area to relax and let the mind flow with nature for a day. I love being among the greenness of trees and occasionally see wild deers walking by. It would be great to have a place to go to when you want to escape the madness of the city, all the artificial stuff.
I would like to say a big thank you to Mr. Seub Nakhasathien for everything he had done to protect the wild life and the forest, even when you are not here to see the success of your work. If you are watching over the country, or the greens, please know that we will protect the land the best we can, and that your death will always be remembered.
His proposal on making the Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary a world heritage became successful, all because of him and his last proposal before he ended his life.
Lastly,
Your legacy shall be fulfilled, and your death remembered.
2014.09.03
- Rata Pengmeesri
PS: I know this is quite long, but his story means a lot to me growing up.
Please support the foundation by clicking on this flag right here to go to the website ⚑
Also, please support the foundation by liking this page and spread the awareness by sharing it,
 |
| Disclaimer: I got this picture from google. |
No comments:
Post a Comment